Bursa Klima Servisleri

dusuncelerimi kaybettim, bununla birlikte cumlelerim de kayboldu. yazamiyorum, okuyamiyorum, adapte olamiyorum. inancimi kaybetmedim; fakat dualarimi kaybettim. programlanmis robot gibi hissediyorum kendimi. belli bir saatte uyaniyorum, isime gidip rutin islerimi yapiyorum, obsesif ve gecimsiz olan is arkadasima katlanip uysali oynuyorum, aksam donuyorum evime, bos beynimle uyku vaktini bekliyorum. ertesi gun yine ayni pek bir degisiklik olmuyor. insanlardan uzak olup mumkun mertebe sohbete girmemeye calisiyorum; cunku konusamiyorum. irademi de kaybettim sanki.. yakin cevremdeki insanlarin yonlendirdigi gibi yasiyorum. dur dedikleri yerde duruyor, git dediklerinde gidiyorum. aci cekiyorum. zaman dursa omrumden bir gun daha calmadan.. kendime geldigimdeyse duzelmis olsam keske... Bursa Klima Servisleri etrafımda ki herkes beni bir şekilde evlendirme derdinde. hadi valide arada söylüyor gülüp geçiyorum ama arkadaşlarım söylüyor, öylesine muhabbet ettiklerim de söylüyor. hadi bunlar neyse de bugün taksiye bindim, taksici de durduk yerde abi evlilik var mı? valla çok güzel bir şey evlilik dedi. karşıdan baba gibi duruyorum da benim haberim yok heralde. evlenmiyerem üleynnn! diye bağırmak istiyorum. not: arkadaş, evde kalmış falan da değilim 87 modelim. kendi oğlu kemik erimesinden dolayı yürüyemeyeceğini öğrendikten sonra ona aldığı bisikleti bana veren ve sürmesini öğreten, 1975 yılında okuduğu lisede bir kısmını yazdığı gerisi boş olan gazeteyle ciltlenmiş tek ortalı çizgili defterini bana veren, (defteri kaybettim) lise yıllarımda okuldan sonra yanına gidip erzurumda o karkış kıyamette dükkan dükkan gezip poşet sattığım, 92 model beyaz renkli suzuki swift ile türkiyede gezmedik şehir bırakmayan, tcdd de işçi olduğu ilk günden beri gar da arı gibi çalışıp, yetmeyip ek iş yapan, kısa boylu, açık alınlı, siyah deri yeleğine hasta olduğum, asi ruhlu, açık sözlü, yeğenlerine düşkün, esprili bir insan olan dayımı bugün kaybettim. lenf kanseriydi, 8 yıla yakın mücadele etti yenik düştü ve ben cenaze namazına dahi gidemedim. bulunduğum yer türkiyenin en ucra köşesi ve terör olayları aldı başını yine, yasak var çıkmamız yasak, gözlerim şişti ağlamaktan, 28 yaşında koca adamım ama zayıf noktalarımdan biriydi dayım, gidemedim cenazeye gidemedim. edit: baş sağlığı dilekleri için çok saolun, allah kalanlara sabır versin