annemi sevmiyorum.
beni kendi gibi yetiştirmesinden, kendi fikirlerini tamamen kişisel yargılarını bana işlemesinden nefret ediyorum. tüm bunları aklım başıma gelince farketmemden de nefret ediyorum.
"ben böyle bir insan olmak istemiyorum" anne.
babam gibi aslında eğlenceli ama sorumsuz bir adamla evlendiği (dedem tarafından evlendirildiği) için, hep onun arkasını topladığı için, sırf kız çocuğum var diye işi gücü olmasına rağmen boşanmadığı için (nankör müyüm?), kızı evlenip gitmesine rağmen hala boşanmadığı için, tüm gerçekleştiremediği, elde edemediği, kendi hayal ettiği şeyleri bana uygulamaya çalıştığı için, "ben anneyim böyle olsun isterim, bunu da demeye hakkım var" gibilerinden kaprislerle dolu olduğu ve beni zor durumda bıraktığı için, koca kadın olduğu halde çocuk gibi kin tuttuğu ve surat astığı için,
Zeytinburnu Buzdolabı Servisi
şu yaban ellerde "arkamda annem var, ailem var" hissiyatını yaşatmadığı için, eşimin ailesini daha yakın bulduğum için, her telefon çalışında "yine olumsuz bişeyler mi var, canım mı sıkılacak acaba" diye meraklandığım için,
seni özlemiyorum anne. yanına geldiğimde ikinci gün sıkılıyorum, ruhum daralıyor, rahat edemiyorum.
ama bunların hiçbirini söyleyemiyorum, zira kendimi sana borçluyum.
babamdan bahsetmicem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder