herkesin kendi egosu uğruna karşısındakini ezmesine o kadar alışmışım ki, olan olduktan sonra kendime "ben sana demiştim!" diyorum ve biraz sızlandıktan hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorum hayatıma. ama unutamıyorum, affedemiyorum karşımdakinin beni yok sayışını, kim olursa olsun! beni kıran insanı kendime yabancılaştırıyorum eninde sonunda. üstelik, ben ondan elimi çektikçe onun bunu anlayamaması, hayatımda olmasına değmeyecek kadar aptal olduğunu kanıtladığından kendimi bir kez daha haklı çıkarıyorum. ne işime yarayacaksa!
pencere korkuluk modelleri
gürültüsüz, patırtısız, sakince böyle bitiyor işte ilişkilerim, dostluklarım. itirafım da şu: insanlar bana "neden böyle oldu?" dediğinde konuşmak istemeyişim ukalalıktan değil, tüketmişlikten. tüm kredisini sömürmeden birini hayatımdan atabilsem, bu kadar üzülmezdim zaten :/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder